غارنشین سیاه‌پوش در ایران (خرس سیاه آسیایی)

رفتار شناسی:

شب‌گرد، درصورت داشتن توله و یا امنیت در روز هم دیده می‌شوند و بطور معمول روز‌‌ها در غار یا بین شکاف سنگ‌ها و یا زیر سایه درختان استراحت می‌کنند. معمولا خواب زمستانی دارند و در هنگام خواب از چربی ذخیره شده در طول زمان فعالیت خود استفاده می‌کنند. همانند انسان کف رو هستند و قابلیت بالا رفتن از درخت را به خوبی دارند. خرس ها با ادرار کردن، مدفوع و مالیدن خود به تنه درختان بوی خود را بر جای می‌گذارند تا حضور خودشان را برای سایر خرس‌ها نشان دهند.

ارزش گونه برای انسان و نقش بوم شناختی:

  • اهمیت طبیعت‌گردی و ارزش محیط زیستی
  • احیای زیستگاه‌های جنگلی
  • کنترل جمعیت حشرات و جوندگان

چند ویژگی خرس ها:

  • طول عمر این گونه 25 سال
  • گوش‌های نسبتا بزرگ و گرد
  • موهای بلند وسیاه رنگ
  • طول دم 10-7 سانتی متر
  • طول بدن 180-120 سانتی متر
  • لکه سفید به روی سینه به شکل 7 وجود دارد
  • از نظرحفاظتی این زیرگونه همرده است با یوزپلنگ ایرانی.

پراکنش در ایران:

ایران غربی‌ترین پراکنش این گونه در آسیا است.

پراکنش در ایران؛ در برخی مناطق استان کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان

تغذیه:

خرس‌ها‌ی سیاه در طبیعت یک گونه همه چیز خوارند.

خرس‌ها از (بنه و کسور، داز، خرما، کنار، انگور، زردآلو، گیاهان علفی، انجیر، حشرات، جوندگان، خزندگان، ماهیان، پرندگان، لاشه‌خواری و عسل) تغذیه می‌کنند.

زیستگاه:

کوهستانی و جنگلی در ارتفاعات 500 متر تا 2700

وزن:

خرس ماده: 65 تا90 کیلوگرم

خرس نر: 110 تا 150 کیلوگرم

زادآوری:

دوسال یکبار 1 تا 2 توله

مدت آبستنی آن‌ها 7 الی 8 ماه

جمعیت:

روند جمعیت این گونه در آسیا نزولی است.

عوامل تخریب زیستگاه خرس سیاه:

  • تکه تکه شدن زیستگاه
  • بهره‌برداری بی‌رویه از جنگل‌ها
  • معدن‌کاوی
  • احداث جاده‌های روستایی و شهری
  • چرای بی‌رویه دام

عوامل تهدید جمعیت خرس سیاه:

  • شکار و صید گونه
  • استفاده از اجزای بدن خرس در طب سنتی
  • فروش توله‌ها در بازار سیاه
  • سمی کردن لاشه حیوانات اهلی
  • عدم آگاهی مردم نسبت به ارزش‌های گونه
  • افزایش نگرش منفی نسبت به حضور گونه